İçimdeki Gurbet Güneşin Evi

Karlı dağın eteğindeki tepede,
Doğum günlerimin günbatımını izlerken,
Yılları üflüyorum birer birer
Nişan Taşı denilen o yerde.
Karşı tepeye düşerken güneşim
Gün/eşimin gözlerinden öpüyorum
Alelaceleden yazdığım şiirle.
İki yakası bir araya gelmemiş
Hayallerimi sorguluyor sitemkarlığım;
Mezarımın başucundaki kim dersin?
Belkiler yolumu çevirse de,
Gün doğmadan neler doğar dese de,
Takatim umudumu kesti.
Kırılgan ışıklar mevsim yaz dese de,
Umudun gülleri açsa da günlere,
Zamana boy veren yıllar kardelen.
Hayat bulutlarla donatılsa da,
Yağmur duasına varsa da umutlar,
Bozkırlara deniz uğrar mı hiç?
Düşünceler içinde dalıp gidiyorken
İçindeki kendi denizinde boğulurmuş insan.
Ve gözlerimin kıyısındaki enkaz yığınımın
Derme çatma barakasındaki ruhum
Ben kaybımın can çekişini izliyor
Elim kolum bağlanmış bir vaziyette.
Hasretin dumanı doluyorken içime
Binlerce mum bir yanıp bir sönüyor
Geçmiş ve gelecek adına;
İçlerinden bir mum var ki
İşte o güneş hiç sönmüyor.