İçimdeki Düşman Şiiri - Seyrani Göl

En zoru,
başkasına değil
kendine karşı durmaktı.

Bir bakışı sustururum,
bir sesi görmezden gelirim,
ama ya içimde
her gece fısıldayan o sesi?
O’nu nasıl sustururum?

Nefsim
her şeyin bana ait olmasını ister,
hep haklı,
hep güçlü,
hep ön planda olmak ister.

Ama kalbim öyle demiyor.
Diyor ki:
“Yere eğilmeden
semaya bakamazsın.”

İşte savaş burada başlıyor.
İçimde,
benimle bana karşı duran
bir ben daha var.
Ve en çok
o yoruyor beni.

O susunca
gönlüm genişliyor.
O konuştukça
hakikat uzaklaşıyor.

Ama artık biliyorum:
Nefis, bağırır.
Ruh, fısıldar.
Ve fısıltıyı duymak için
susmak gerek.

Ben şimdi
sözümle değil
suskunluğumla savaşıyorum.
Her öfkeye
bir sabır bırakıyorum.
Her arzuya
bir vazgeçiş…

Bu bir mağlubiyet değil.
Aksine,
nefsime “hayır” dedikçe
Rabbime “evet” diyorum.

Zafer,
ben olmaktan geçiyor.
Yok olmakla başlıyor
asıl varlık.

Ve şimdi
her gün yeniden cenk ediyorum.
Ama artık kılıcım öfke değil
irade.
Zırhım bencillik değil
huzur.
Ordum yok,
ama yanımda Rahmet var.

Ve ben inanıyorum:
En büyük zafer,
kimsenin duymadığı
o içteki susturuluşta saklı.
S.GÖL