İçimdeki Çocuk Şiiri - Aydın Eryılmaz

İçimdeki çocuk ölmedi, biliyor musun?
Parklarda hâlâ oynuyor,
Salıncağa biniyor rüzgârla yarışarak,
Koşuyor, düşüyor, dizleri kanıyor,
Ama yine de gülümsüyor.

Bir yanı yaralı…
Ama o çocuğun yüreğinde hâlâ umut var.
Her düşüşten sonra yeniden kalkmayı biliyor,
Her yağmurdan sonra gökkuşağı arıyor.

Sevmek ister, sevilmek ister,
Gözlerinde hâlâ bahar renkleri…
Bir defter sayfasında saklı kalmış
Eski bir masal gibi,
Kimsesiz ama masum.

Ve kimseye zararı yok,
Sadece biraz ilgiye,
Biraz sevgiye muhtaç…
Belki de tek istediği
Birinin “Korkma, buradayım” demesi.

Bazen aynaya baktığımda,
Gözlerimde onun bakışını görürüm.
Yıllar geçti, mevsimler değişti
Ama o hâlâ orada…
Elinde küçük bir oyuncak,
Gönlünde kocaman bir sevda.
Ve ben biliyorum,
O çocuğu yaşattığım sürece
Asla yalnız kalmayacağım.