İçimdeki çocuk Şiiri - Esma Furat 2

Bir şehir yarattım hayalimde.
Bütün sokaklarında neşe.
Kaldırımlarda elma şekerleri, ağaçlarda kuşlar.
Bir yumak olmuş bütün çocuklar.

Caddelerde akıyorum çığlık çığlığa.
'Çocuğum ben.' diye haykırıyorum adeta.
Bir kucak dolusu papatya bırakıyorlar önüme,
adım attığım her yer portakal çiçeği,
her yer menekşe.

Bacalar tütüyor, her duman huzur.
Yaşlılar oturuyor pencere kenarlarında.
Bir çocuk geliyor elinde masallarla.
Masal okuyorum ona.
İçimdeki çocuğu anlatıyorum gururla.

Bir fidan dikiyorum toprağa.
Sevgi sel olup damlıyor yapraklarından aşağıya.
Okşuyorum toprağı, yaprağı..
Sarılıyorum bir ağacın gövdesine sıkıca.

Sonra bir tepe buluyorum kendime.
Alabildiğine huzur,
alabildiğine mutlu,
alabildiğine çocuk.

Seyrine dalıyorum şehrimin.
Ben, sevmeyi ne kadar çok sevmişim.
İçimdeki çocuğu sevgiyle beslemişim.
Ben nasıl da hep çocuk kalabilmişim?
Ve ben,
ne kadar çok kendimmişim.

(E.F.)