İçimdeki Çocuğu Aradım Şiiri - Seyrani Göl

Kendiyle Barış

Bir gün
ayna karşısında durdum,
ve ilk kez
kendime bakmak zor gelmedi.

Ne güzellik aradım
ne kusur.
Sadece oradaydım,
olduğum gibi.

Kalbimde eski yankılar vardı hâlâ,
ama onlarla dövüşmüyordum artık.
Geçmişim
bir düşman değil, bir öğretmen gibiydi.

İçimde saklı duran çocuk
yavaşça çıktı saklandığı yerden.
Göz göze geldik;
susarak anlaştık.

Bağışlamanın
bir unutuş değil,
bir hatırlama biçimi olduğunu
o an anladım.

Her yara
bir harfmiş meğer
kendi hikâyemin alfabesinde.
Şimdi okudukça,
kendimi daha çok sevdim.

Kırılganlığıma el verdim,
yaralarıma yer açtım.
Çünkü insan,
en çok eksiklerine sarılınca tamamlanır.

Kendi içimde oturdum bir gün,
hiçbir yere gitmeden.
Ve fark ettim:
En uzak yolculuklar bile
bir “evet”le başlıyormuş içten içe.

Ben de dedim:
Evet, buradayım.
Ne eksik,
ne fazla.

Sadece
kendimle barıştım.
S.GÖL