İçimdeki Cesetleri Gömüyorum

Günler birbirini kovalarken, ben her geçen gün biraz daha uzaklaşıyorum kendimden.
Aynaya baktığımda tanıyamıyorum yüzümü, gözlerimdeki parıltı sönmüş gibi.
İçimde bir yerlerde, derinlerde, geçmişin izleri yatıyor.
Ama ben, o izleri görmezden gelmeyi öğrendim. İçimdeki cesetleri görmüyorum, görmek istemiyorum.
Geçmişin yükünü taşımak ağır, çok ağır.
Her hatıra, her pişmanlık birer mezar taşı gibi içimde birikmiş.
Onları görmek, onlarla yüzleşmek korkutuyor beni.
Belki de bu yüzden sürekli meşgulüm, sürekli bir şeylerle uğraşıyorum.
Düşünmeye vakit kalmasın, hatırlamayayım diye. Ama gece olunca, karanlık çökünce, sessizlikte yankılanıyor o kayıp anılar.
Kaçmak çözüm mü?
Belki de değil.
Ama şu an tek yapabildiğim bu.
İçimdeki cesetlerle yüzleşmeye cesaretim yok. Onların ağırlığını hissettiğimde nefes alamıyorum.
Geçmişin hayaletleri peşimi bırakmıyor, ama ben onlara dönüp bakmamayı seçiyorum.
Çünkü her bakışta bir parçam daha ölüyor, her hatırlayışta biraz daha kayboluyorum.
İçimde sakladığım acılar, hayal kırıklıkları, söylenmemiş sözler…
Hepsi orada, derinlerde bir yerde.
Onlarla yüzleşmek, onları kabul etmek bir gün gerekecek biliyorum.
Ama bugün değil.
Bugün, sadece ileriye bakmak istiyorum. İçimdeki cesetleri görmeden, geçmişin yükünü hissetmeden bir adım atmak istiyorum.
Belki bir gün, kendimi toparlayacak gücü bulurum.
Belki bir gün, içimdeki karanlığı aydınlatacak bir ışık bulurum.
Ama o gün gelene kadar, içimdeki cesetleri görmemeye devam edeceğim. Bu belki bir kaçış, belki bir savunma mekanizması.
Ama şu an, tek bildiğim şey bu.
İçimdeki cesetleri görmüyorum, çünkü görmek beni yok edecek.