İçimdeki boşluğa mektup

İçimdeki Boşluğa Mektup

merhaba,
sessizce içimde oturan,
adı koyulmamış duygu…
sana uzun zamandır seslenmedim.
belki de hiç bakmadım sana gerçekten.
ama şimdi karşındayım.
sen, zaman zaman geceleri içimi kemiren, gündüzleri tatlı isteği kılığına giren
o tanıdık hissin ta kendisisin.
bazen hiçbir şey yapmak istemememin nedeni… bazen kalabalıklar içinde bile
kendimi yapayalnız hissetmeme sebep olan
o derin sessizlik.
biliyorum, sen kötü niyetli değilsin.
boşluk olduğun için değil…
bir şeyler eksik kaldığı için varsın.
bir sarılma, bir sevgi, bir anlam, bir aitlik,
bir “ben seni görüyorum” cümlesi eksikti belki de.
ve sen geldin…
hatırlatmak için.
benim içimde hâlâ eksikler var.
ama o eksikler beni eksik yapmaz.
sadece henüz tamamlanmamış yanlarım var.
şimdi sana kızmıyorum.
tatlı isteğiyle, sessizlikle, yorgunlukla, bıkkınlıkla kendini gösterdiğin için seni suçlamıyorum.
aksine… dinliyorum seni... konuş....
ne zamandır benimle olduğunu bilmiyorum. belki çocukluğumdan beri,
belki daha yakın.
ama bugün sana söz veriyorum:
artık seni görmemezlikten gelmeyeceğim
bastırarak değil, görerek yaşayacağım.
sana şefkatle yaklaşacağım.
ve senin yerine başkasını koymak yerine, kendimi koyacağım.
belki seni hemen dolduramam.
ama yanında kalabilirim.
ve bu da bir başlangıçtır.
sevgiyle,
ben...