İçimde Susmuş Bir Şarkı Var

Gece, her zaman olduğu gibi sessizliğini örtü gibi serdi üzerime.
Ay, yalnızlığımı bilen tek tanıktı bu şehirde.
Sokak lambaları bir bir sönüyor,
içimdeki kelimeler bir bir canlanıyordu.

Bir pencere kenarında oturuyordum;
ellerimde bir fincan,
ama içinde ne çay vardı ne de sıcaklık.
Sadece yokluğunun buharı yükseliyordu dudaklarımdan.

“Geldin mi hiç?” diye sordum karanlığa.

Cevap yoktu.

Ama cevap bazen bir sessizlikte saklıydı.

Ben seni beklemedim aslında,

Ben kendimi ararken

Yolum sana çıktı.

Gecenin kalbinde yankılanan adımlarım vardı,

Kimseye çarpmayan,

Ama hep içime dokunan.

Yastığımda uyumayan cümleler vardı bu gece.

Hepsi yarım kalmış birer mektup gibi…

Gönderilmeyen, okunmayan, unutulmayan.

Sen, hiç gelmemiş bir misafirdin.

Ama ben sana çoktan soframı kurmuştum.

En sevdiğim şarkıları açmış,

Yalnızlığımı bile giyinmiştim sana en güzel haliyle.

Ve sonra…

Zamanın bile unutmayı seçtiği o anlarda,

Adını mırıldandım.

Bir dua gibi,

Bir yas gibi,

Bir aşk gibi…

Gözlerim dolmadı.

Çünkü bazı duygular gözyaşını bile hak etmez.

Bazı yaralar o kadar derindir ki,

İçinden ağlamak geçer,

Ama dışından hiç kimse bilmez.

Ben sustum bu gece.

Ama içimde bir şarkı vardı,

Kimse duymadı.

Belki sen duyardın…

Ama gelmedin.