İçimde Kalan Şiiri - Sinan Bayram

Sessizliğe dokunur ellerim her gece,
Yıldızlar bile yabancı gökyüzüne.
Senin adını anınca içimden,
Bir gül kurur dudaklarımın ucunda.

Zaman akıyor, ben duruyorum sanki,
Bir fotoğraf karesinde donmuş an gibi.
Ne giden sen, ne kalan ben aslında,
İkimiz de eksildik kendimizden gizlice.

Kalbim bir bahar özlemiyle yanar,
Çiçekler açmaz artık bildiğin gibi.
Sen gittin, rüzgar bile değişti
Gün doğsa da ışık vurmaz perdelere.

Bir ses ararım rüyaların ucunda,
Sen misin, yoksa sadece hatıran mı?
Bakışlarında kaybolan ben değilim artık,
Ama hâlâ sende kalan yanlarım var.

Gözlerin, hatırlamak istemediğim bir şiir,
Ama her gece ezberimde kalır.
Unutmak isterim, beceremem,
Çünkü unuttukça daha çok hatırlar.

Bazen adını fısıldar içimde bir çocuk,
Sustuğum her cümlede sen başlarsın.
Gülüşün düşer karanlığın ortasına
Ve ben, bir mum gibi yanar dağılırım.

Sinan Bayram