İçimde Ay Kırılması Şiiri - Kamil Aydemir

sevgime hüzünler uzatan tutsak bakışlım
köy mezarlıkları gibi ıssız olurum
girdikçe sensiz akşamlara
ben benden kaçamam ki
kaçmışım neyi çözer senden uzaklara
sen bu şairin sevdasını tanımıyorsun
sensiz kabuk bağlar mı sanıyorsun
gönlüme açtığın
bendeki bu yara

sevdiğimin yanıbaşımdayken de uzağımda durması
içimde ay kırılması
hasretime takılıp zamanın üstüme yıkılması
şu hayatın bana en acımasız vurması
anlıyorum seni seven gönlüm
ne olur sende anla beni
kolay değil bir insanın her gün kanaması
bundandır kırmızılarımın ağlaması

sen bakma gönül benim kanamalarıma
karanlıkların koynunda gizli gizli ağlamalarıma
hayatın çoraklarında bile çimlenecek kadar yaşamı severim
zulamdan eksilmez mavilerim
sevgi yürek işidir
sakın yenilme korkularına
kanarkende sev gönül sevmek yakışır sana
sevgisiz hayat mapusane gibidir

şairim ben
sevgisiz hayatım kurur
ben önce gözlerinden yakalamak isterim sevdiğim kadını
ne olursun yıkma kaşlarını
bakışların beni vurur
b i r u m u t d a m l a s ı
sevgimde okyanus olur
aşılmaz sanılan yollarıda aşarım sevdiğim
sevdana tutunur

bu kadarda mı kirlendi insanlar
şimdi sevgiye aşka da kuruluyor tuzaklar
yakınımdaki uzaklar
tankların şafaklara inmesi
gökkuşağının gülüşlerinin yırtılması
içimde ay kırılması
bundandır dizleri tutmayan güneşin üstüme yıkılması
sevinçlerimin ölmesi
gönül kör değil ya yârın yaralı yüreği
bir gün yârda anlar
saman alevi gibi değil bu şairin sevdası

çarpsanda ayazlarına
yasaklar duvarlarına
sana hep sevgiyle varmak yakışır gönül
sevdiğin kadına
onu da anla
hep kandırılmış sevgi adına

bana en çok koyan yakınımdaki uzaklar
üzülüyorsun gönül çünkü biliyorsun
ne yaptıysam beni anlamadı yâr
çiçek bahçemde fırtına kar
güvercinleri yakılan kaç madimak var
kaç munzur acır içimde
kaç kafkaslar
kaç fırat kaç çoruh
içimde kan akar
söyler misin gönül
aşkına bile sahıp çıkamayan insan
aynaya nasıl bakar