İçimde Ağlayan Bir Çocuk Var Benim

İçimde ağlayan bir çocuk var benim,
Ne sustu yıllarca, ne büyüyebildi.
Her gülüşümde gizlice sığındı içime,
Kalabalıklarda kaybolmuş bir yalnızlık gibi.
Bir adını bile koyamadım benliğime,
Sadece bildim.
O çocuk benim susarak hayatta kalan yanım.

Kirli kaldırımlarda büyüyen hayallerle
Avundu yıllarca,
Ne bir oyuncağı oldu düşlerinin,
Ne de sığınacağı bir sıcak kucak.
Her vedayı erken öğrendi,
Ve her kavuşmayı eksik.
İşte bu yüzden,
Kimse bilmez içimde kaç kere terk edildiğimi.

İçimde ağlayan bir çocuk var benim,
Biraz kırgın zamana,
Biraz da kendine.
Sevildikçe daha da korkan,
Yaklaştıkça uzaklaşan,
İnançla bakarken bile şüpheyle titreyen biri.
O çocuk,
Affetmeyi bildi ama unutmayı hiç öğrenemedi.

İçimde ağlayan bir çocuk var benim,
Ve hâlâ kendini teselli etmeye çalışan ben.
Ne zaman kendime sarılmak istesem
O çocuğun elleri üşüyor içimde.
Büyüyemedik biz.
Zaman geçti, acı kaldı, ben kaldım,
Ve en çok da o kaldı bende:
İçimde ağlayan bir çocuk,
Ve onun gözlerinden sızan ben.