İçim Yanar Şiiri - Baki Ortak

İçim yanar… yanar…
Yüreğimin külüyle ısıtıyorum geceleri.
Bir çukur kazdım, içine gömdüm nefesimi…
Evladım dedim, canımdan bir parça,
Şimdi toprağın koynunda — ben ise yarım bir dağ gibi…

Bir baba ağlamaz derlerdi,
Yalanmış…
Toprak başına dökülürken,
İçimden koptu gök gürültüsü gibi bir feryat…
"Gitme!" dedim sessizce,
Ama mezar taşı duymaz insanı…

O küçücük ellerin…
Bir zamanlar parmaklarıma dolanırdı.
Şimdi soğuk taşın altında uyuyor…
Bir baba nasıl anlatır bunu?
Nasıl nefes alır,
Nasıl gülümser bir daha,
Nasıl bakar güneşe utanmadan?..

Her sabah mezarına gidiyorum,
Rüzgâr yüzüme çarparken sen sanıyorum.
Bir avuç toprak alıyorum elime,
Sanki senin saçlarını okşar gibi…
Toprak ısınmıyor oğul,
Toprak bile sensiz üşüyor.

Sen gittin ya…
Ev sessiz artık, duvarlar bile suskun.
Bir çift terlik kaldı kapıda,
Bir de fotoğraf — gözlerinle bakar hâlâ bana.
Ananla konuşamıyoruz bile,
Sözler düğümlü, nefes eksik,
Senin adın geçince dünya donuyor…

Gece olunca yanına yatmak istiyorum,
Ama mezarlar baba koynuna benzemez,
Soğuktur, sessizdir, acıtır…
Yine de gidiyorum,
Yine de diz çöküyorum başucuna,
Belki bir kuş olur da
Senin sesinle öter diye umut ediyorum.

Evlat acısı…
Ne bir şiirle anlatılır,
Ne bir ömürle unutulur.
Bir uçurum gibidir,
Her gün yeniden düşersin,
Her defasında daha derine…

Senin adını her sabah dua niyetine fısıldıyorum,
Her gözyaşım seni sulasın diye…
Belki bir çiçek çıkar bir gün mezarından,
O çiçeğin kokusunda bulurum seni.
Belki bir rüzgâr eser,
“Ben buradayım baba,” der gibi…

Ama sen yoksun oğul,
Bir gidişin var ki, dönmesi yok.
Bir suskunluğun var ki, sesi yok.
Bir boşluk var içimde,
Koca bir dağ kadar,
Koca bir baba kadar…

İçim yanar, yanar da sönmez,
Ateşi söndürmeye deniz yetmez.
Her dua bir köz olur yüreğimde,
Her hatıran bir yangın, bir inilti…
Ve ben yaşadıkça,
Sen toprakta değil, kalbimde büyürsün oğul.

Yandım…
Yandım ama külümden bir tek dua kaldı:
“Allah’ım, cennette koklat oğlumu bana…”

Susar gece, susar dünya,
Ama ben susamam bu acıya…
Adımı da unutsun herkes,
Benim adım artık “evladını toprağa veren baba” olsun.

Ve sonunda, titreyen bir nefesle söylerim:
Ben yanarken sen gül, oğul...
Ben ağlarken sen gül, oğul...
Ben sustum ya artık,
Konuşsun dualarım seninle oğul...

KUL ORTAK