İçeri Sızan Işık Şiiri - Hatice Güzen

Evet-
sen, dünyanın çatlağından sızardın
bir bakışla;
harfler geri çekilirken,
sessizlik yerle bir olurdu sen geçerken.
Bir gülüşün-
geceyi boğan yankıyı
bir su gibi keserdi.

Ben mi?
yalnızca perdeyi çektim,
ışık gözlerine değmesin diyeydi-
karanlıktan korktuğumdan değil.
Sen, zamanın önüne atılırken
ben-
gölgenin soluk attığı yerde
bir nabzı tuttum,
adı konmamış bir sabrın içinde.

Bir gün
belki bir kalbi tutarsın
boşluğun kıyısından-
hepsi bu.
Çünkü bazı yıkımlar
ne manşet olur
ne de ağıt.
Bir omzun içli direnişinde
durur en büyük çöküşler,
ve yalnızca
duyulmayan bir kadının
iç sesiyle onarılır dünya.

Ama önce,
kendi kalbinle başlamalısın.
Işık, dışarıdan değil,
içerden sızar bazen-
görmeyen gözlerin
görünmeyeni gördüğü yerden.
Ve belki o zaman
dünyanın kurtarılması gerekmez.
Belki de senin içindeki
ışık,
karanlıkların sona erdiği yer olur.

Hatice GÜZEN