İç Sesim Şiiri - Seyrani Göl

Beklemekle öğrenilen bir sabır bu.
Gidişinin ardından konuşmayan saatlerden,
ellerimde susturamadığım titrek zamanlardan geçiyorum.

Adını
söylemiyorum artık yüksek sesle,
çünkü her harfi
bir yara gibi büyüyor içimde.

Ben,
yalnızlığımın yorganına sarınıp
susarak seviyorum seni.
Senin bilmediğin kadar,
senin unuttuğun kadar,
senin çoktan gittiğin kadar...

Gölgenin içinden geçiyorum
gölgene dokunamadan.
Eksik bir hayalin yerinde
varlığımı oymuşum sanki.
Şimdi ben,
sensizlikten yapılmış bir heykelim,
yontuldukça kırılan,
her kırıkta biraz daha çoğalan.

Düşünsene,
sana dair ne varsa
bir sandıkta kilitli
anahtarıysa kalbimde kırık.
Açmak istesem de olmuyor,
unutmak istesem de
bir avuç külden fazlası kalmıyor elimde.

Ama yine de
bir şey var senden arda kalan:
Suskun bir gülüş,
çekilmiş bir perde,
ve aralık bırakılmış bir umut...
Peki, hâlâ kapıyı aralayan kim?

İşte o umutla yaşıyorum hâlâ.
Bir gün,
belki bir ihtimal,
o kapı aralanır diye.
Gelmesen de olur.
Ama bil:
Ben hâlâ oradayım.
Gölgemin sesinde,
adını anmadan,
seni bekleyen o eski ben gibi.
S.GÖL