İbretlik Enkaz Şiiri - Ahmet Emin Atasoy

çok elbet sizlere diyeceklerim,
çünkü az sürede yaşanan çoktu.
bu yüzden küf tuttu çilekeş terim,
gönlümün gökleri bu yüzden çöktü.

kafdağı ardında tutuşurken tan
söndü ilk göz ağrım anka’nın ruhu.
vefalı burcuma göz açtırmadan
çaldı beni benden arsız güruhu.

ben beni ararken en yok yerlerde
en varlıklı varlar zevk yorgunuydu.
kararttı ufkumu bir demir perde,
ne ben çağa, ne de çağ bana uydu.

yitirmiştim bir kez bendeki beni,
sahteydim, sanrıydım, canlı bir yalan.
hiç kimse sormadı yitirileni,
ne de o enkazı özümden kalan.

bir enkaz, ibretlik, korkunç bir enkaz
ayakta kalmanın şikâyetçisi.
ben’im o, öfkesi evrene sığmaz,
ben’im o, onursuz onur bekçisi.

yüzüm yankılıyor çağın dersini,
yüzüm yazıt dolu bir duvar gibi;
anlatırken yaşam hikâyesini
ölmeyi unutmuş ihtiyar gibi.