Soldan doğru görüş alanıma giren güvercini, ufuk ile paralel çatının gökyüzü ile buluştuğu noktada kırmızı ve mavinin tonlarının çarpıştığı o incecik yeri, yatağımda sırtüstü uzanmış şeffaf perdenin ve yarı buğulu camın arkasından görebildiğim kadarı ile betimlemeye çalışıyorum yorgun olan gözlerimi bakmak istediğim yere doğru odaklamaya çalışırken.
Bir ben daha var hayatımı yaşamak isteyen,
Bir türlü izin alamadı zalim kendimden...
Yalvarıyor, çırpınıyor ve her şeyi göze alıyor,
Ama kendim için hiçbir şey gelmiyor elimden.
Ne maneviyatı kaldı artık ne de bir değeri.
Bir gün daha yazarım derken git gide nadirleşmeye başladı isteklerim bu konuda...
Hevesim yok, yanlış anlamayın ben heves ile yazmam yazılarımı hatta sadece yazarım bir şey hissetmeden.
Yine yorgunum... Belki üzgünüm, kırılmışım. Uyuyamadım, uyumadım.
Her şeyi bırak, derdimi bırak, beni bırak, derdinizi bile dinlememişim.
Kusuruma bakmayın ben vazgeçmişim kendimden, artık sizlere imreniyorum, yardımcı olmaya çalışıyorum.
Ögrendim ki yine kendin için bir şey yapacaksan bunlar başkaları sayesinde gerçekleşiyor...
Gereksinimlerim bahane oldu gözlerde, kendim için ilk defa bir adım atarken...
Kimse karşılıksız fedakarlıklarımı düşünmedi, yüzüme karşı yalan yanlış iftira atarken.
Göze battı en küçük isteğim yığınla sorumsuzlukların arasında,
Gençliğimi herkes yaşadı, çocukluğumla herkes oynadı ben köşeden umutsuzca izleyip, sıramı beklerken.
Bir demet gül bana, bağları gamzelerinin çizgileri olsun.
Aşina olduğum her gece o karanlık gözlerinden doğsun.
Karar veremedim hangi içine çeken gözüne baksam diye,
Seç birini senin için biriktirdiğim ihtişamlı sözcüklerden,
Kondur dudaklarına ismimi, al al ,tekrar tekrar söyleyesin.
Canını sıktığın şeye bak,
Bir hiç sevgimizin yanında,
Beraber kurduğumuz hayallerin yanında,
Sadece bir hiç...
Gözlerime öyle bir bak ki,
Yazacaklarımı yazılara sığdıramayacak gibi oluyorum bazen...
Belki de yorgunluğumdandır bu duruma karşı hissettiğim.
Trajik kelimelerin ortasında hepsini düzene sokarak en son,
Yine ben, muhteşem olanı sadece elimdekilerle yakalıyorum.
Yorulmuşum, yorgunum, dinlenemeyecek gibi düşünüyorum bazen...
Gönül aldanmaya hazır,
Aklım tedirgin bir şeyden.
Sanırım aileme bu kadar yakın iken memlekette,
Başka yerde olan aile bireyleri sebebi ile tedirginim.
Uzaktayım bir o kadar da yakın aslında mutluluğa.
Heryerde oluşan tartışma ;
Aklıma bir fikir geldi, o anda unuttum ve sustum...
Ne olduğunu düşünürken zannettim ki bulabilirim.
Bakakaldım zihnimin boş derinliklerine, durdum...
Geride kalanlarla sanırım yolumu oluşturabilirim.
Aşina, hatta neredeyse hatırlıyorum o kirli anları.
Ne yapmalıyım kendi yolumu çizerken bilinçsiz?
Örnek almalı mıyım birini, daha kendim olamıyorken?
Kaldın mı ki sen sevdiklerinin yanında kimsesiz?
Seni tartmıyorum, sadece arıyorum bir yol çaresiz...
Durgunum daha çok gülmem gereken yerde yıpranmış.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!