Bilmezdim hiç böylesini
Onların bedenleri kaldı enkazda
Bizim ise ruhumuz
Onların evi şimdi karanlığın en derini
Sepebsiz olmadı bu
Söyleyin hainler hangi mazlumu üzdünüz
Bir adam gördüm
kurumuş iki eli
Bir adam gördüm
Bu yaşta eğilmiş beli
Bir adam gördüm
Çok çalışmış belli
Benim evim sendin
Yoksun şimdi nerede yaşayacam
Güneş batınca huzur bulduğum gecemdin
Söyle şimdi nasıl uyuyacam
Ağlayacam her gün ardından
Acı çekmeyi bile sevdirdiler
Oysa ki ben çok hassas bir insandım
Yanındayım deyip gelmediler
Şimdilerde yalan kokuyor her yanım
O sevdiğim çiçeğimi bile vermediler
Bugünlerde geçmez oldu her ağrım
GOn binlerce insan öldü
On şehir yıkıldı on şehir
Ruhlar bedenleri gömdü
Milyonların ruhu zehir
Ölüm kokusu var burada
Yıldızlar mı sana benziyor
Yoksa ben mi her yıldızı sen diye görüyorum
Güneş senin aynan mı
Sanki oturup seni izliyorum güneşi görünce
Ay çıkmasada olur
Yüzün ayın en parlak hali gibi
Kimse bilmez içimdekileri
Sessizliğim gibi saklarım
Göremezsin gözlerimi
Sadece pazar günleri ağlarım
Pazar günü yazarım sana şiirlerimi
Sönsün tüm ışıklar
Sadece gözlerin görünsün
Parlasın ay üstümüze
Yıldızlar bize yürüsün
Bu dünyada bir tek sana yandım
Sende biraz ağla Benim için
Yorulduğuma değsin
Resmime bakıp içini yak
Zaman öyle geçsin
Böylesini kaldıramam
Vakit şimdi sensizliğin saatleri
Uğruna Gözlerim kan ağlıyor
Saatler yine geçmedi
Şair hep seni bekledi
Lakin yine sensizliği buluyor
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!