İbrahim Ballıcan Şiirleri - Şair İbrahim ...

Ne zaman seni düşünsem
Tatlı gulusun canlanıyor gözlerımın önunde
Sanki karsımdaymışsın gıbı,
Bende sana bakarak gülümsüyorum

Aşk.
Sadece aşk istiyorum senden Allahım.
İçimdeki bu aşkın daha da büyümesini istiyorum.
Büyüyüp, tepeden tırnağa, baştan aşağı yakmasını istiyorum.
Ağzımdan her çıkan kelime aşk olmalı.
Konuşurken aşk için konuşmalı, susarken aşk için susmalıyım.

Seni ve sana olan sevgimi anlatamamak. Dilimin ucunda binlerce kelimeler biriktirip söyleyememek. Zormuş susmak. İçinde fırtınalar koparken gülümseyebilmek…
En zoru seni uzaktan sevmek sanırdım. Sanırdım ama yanıldım. Bırakıp gidince sen beni anladım. Ayrılıkmış en zoru. Severken ayrılmakmış. Gidenin arkasından bir ‘kal’ bile diyememekmiş…
En zoru ayrılık derken. Ayrılık yakıp kavururken yüreğimi. Ellerini bir başkasının avuçları arasında görmekmiş. Sanki ellerin, gözlerin, yüreğin sahipsizmişçesine bir başkasının benim olana sahip çıkmasıymış…
Ne zormuş sevmek. Herkes sevmenin bir türlüsüne katlanırken. Kimi ayrılık, kimi kavuşmak, kimi sadece aşk için yanarken; bunların hepsini tek tek yaşamak zorunda kalmak zormuş sevgili. Herkes birine dayanamazken, sanki bir sınavmış senin sevdan da ben tek tek geçmek zorunda bırakılmışım. Hepsini geçmeyi başarsam da aşkın ateşine, ayrılığın acısına, seni başka kollarda görmenin zulmüne bile dayanıp geçsem de bu sınavlardan; Tek bir sınavdan kaldım sevgili. Unutmak.
Başaramadım. Unutamadım seni. “bir aşkı ancak başka bir aşk öldürür” dediler. Denedim, senin aşkını öldürmeye yetecek başka bir aşk bulamadım. Sevemedim başkasını. Sevdiklerimde oldu tabi. Ama hep senden bir parça bulduğum içinmiş ya da sana biraz olsun benzettiğim içinmiş geç fark ettim…
Seni unutamamak, her geçen gün azar azar yok olmak, yalnızlığımla boğulmak… Senden sonra bitkisel bir hayat yaşamak, yaşamaya çalışmak. Yavaş yavaş ölüme yürümek, eski Türk filmlerindeki gibi son dakika senden gelen bir mucizeyi beklemek. Olmayacağını bile bile ümit bağlamak zormuş. Zormuş sevgili yüreğini söküp bir başkasına vermek ve o boşalan yeri doldurmak, adını anınca, gözlerin aklıma gelince o boş olan yerin sızlaması ve bunun bir tedavisinin olmaması, ömür boyu böyle yaşayacak olmak zormuş…

Anlamadılar beni
Sessiz çığlıklarımı duymadılar
Gülen gözlerimin ardındaki hüznü fark edemediler.
Çok konuşuyorum diye gevezeyim sandılar,
Oysa ne zaman sussam aklıma senin geldiğini
Sensizlikle baş edemediğimi bilmediler.

Hayatta sadece sevmeyi becerebildim ben.
Koşulsuzca, sonunu düşünmeden bağlanmayı bildim sadece.
Kavuşmak, sevilmek gibi kelimeler yabancı gelir bana.
Beceriksiz olmuşumdur hep kavuşmak ve sevilmekte.
Bir de beklemekte üzerime yokturdur.
Gelmeyeceğini bile bile imkânsız bekleyişlere adamışlığım vardır kendimi.

Aşka dair bütün sözler tükenmiş. Ne kadar söz varsa söylenmiş. İşte ben böyle bir yoklukla yazıyorum seni. Bunca söylenmiş sözlere rağmen seni kendimce birkaç basit cümleye sığdırmaya çalışıyorum. Sana verecek süslü kelimelerim yok benim. Saf aşkla seviyorum ben seni. Hiçbir süs veya takı kullanmadan olduğun gibi, olduğum gibi seviyorum seni.
Zaten aşkın bir kıymeti, sözlerin hiçbir anlamı kalmamış bu devirde. Sanki bir ben varım seven. Bir ben çaresiz, bir ben kalemsiz.
Seni anlatmak, aşkın varoluşundan beri kullanılan o bayatlamış sözleri tekrar etmekten öteye gitmez bende. Tarifin öyle birkaç basit cümleyle anlatılamaz ki. Ne yazsam sana, ne söylesem basit kalır, güzelliğin karşısında sönük…
Gözlerinden başlasam seni anlatmaya o an donar kalırım. Susarım, ellerim kalemime gitmez. Dilim tutulur biçare kalırım.
Saçlarını tarife kalksam, hayalin canlanır karşımda, kalemimi bırakıp saçlarını okşarım. Hayal olduğunu anladığımda, sessizliğe gömülür öylece kalırım.
Güzelliğini anlatayım desem. Kıskanırım başkaları da seni sever, sana âşık olur diye. Kalemi bırakır, seni kendime saklarım.

Yine dertli, hüzünlü ve yalnızlık doluyum. Her şeye rağmen seviyorum bu hâlimi. Çünkü sebep sensin. Senden gelen ecel bile olsa razıyım. Seviyorum efkârlı, dertli, biçare olmayı. Çünkü aşkın yakıyor beni.

Sevmeyenler vardır belki bu hâlimi. Artık bıkanlar bu hâlimden. Varsa öyle birileri, bıraksınlar beni bir köşeye, atsınlar bir kenara. Çünkü sen yetersin bana. Bıraksınlar beni yalnızlığımla bir başına razıyım. İstemem kimseyi yanımda. Aramam yanımda hiç kimseyi. Senden gelen hüzün yeter bana. Kalmasa da arkadaşım, hiç soranım da olmasa. Hayalin yeter bana. Çünkü benim dünyam sen olmuşsun. Her şeyim sen.

Seviyorum bu hâlimi. Hep seni düşünüyorum. Senli hayaller kuruyorum. Seni sensiz de olsa yaşıyorum. Yaşamaya çalışıyorum. Olmasan da hiç yanımda, kavuşamayacak olsam da sana, var hâla bir umut içimde. Çünkü umutsuz aşk olmaz.

Yine sıkıcı, hüzün dolu, yalnızlık dolu bir Pazar; yine sen yoksun be yâr.
Her Pazar biraz hüzün vardır bende. Bir o kadar da yalnızlık. Hüzün sen gittin gideli yapıştı yakama bırakmıyor. Bir yanım hüzün, diğer yanım yalnızlık oldu senden sonra. Her Pazar daha da bir ağırlık çöküyor üzerime. Hüzün ve yalnızlık dayanılmaz bir hâl alıyor. Sensizliğin hüznü burkuyor yüreğimi. İçim acıyor. Dayanamıyorum artık. Hüzne dayansam yalnızlık bastırıyor sağanak yağmurlar misali. Dolaşıyorum yalnızlığın ağırlığıyla içim titreyerekten. Sığınacak bir liman, çalacak bir kapı arıyorum bulamıyorum. Yalnızlığın ortasında hüznümle baş başa kalıyorum. Ne kadar mücadele etsem de nafile hep yenilen ben oluyorum.
Yine bugün Pazar, yalnızlık ve hüzün çökmeye başlar birazdan üzerime. Senle ilgili en güzel ama bir o kadarda acı verici, dayanılmaz ne kadar anı varsa tek, tek canlanır gözlerimde. Zehirli bir hançer gibi kara gözlerin saplanır yüreğime. Gamzelerin dikenli tel olur, sarar bedenimi. Gülüşün ateşten kor olur yüreğimi dağlar.
Ve en son gidişin gelir aklıma. Her şeye dayanan bu yürek, bu beden bir tek gidişine yenik düşer be yâr.

Gittin.
Kuru bir elveda, soğuk bir hoşça kal ile veda ettin.
Sen gidince her şey bitecek mi sandın?
Anlayamadın. Beni kendine nasıl bağladığını, âşık ettiğini fark edemedin. Verilen onca yemine, yaşanmamış hayallere, kalbime açtığın derin yaraya aldırmadan giderken kuru bir elveda ettin.
Sandın ki aşk, sadece üç harf, söylendiği gibi kısa ve basit. Âşkın ne olduğunu bilmeden, unutursun, kendine yeni birini bulursun diyerek ardına bile bakmadan gittin. Âşığım dedin. Ama önüne çıkan ilk engelde pes ettin.
Gittin.

Ben ölürsem karlı bir havada ölmek ısterım

Ben ölürsem eğer hemen gömsünler beni.

Kar kapatsın üzerimi toprak değıl