Hypatia Şiiri - Filiz Kalkışım Çolak

gül sızısıdır
kor kor har har koyunda köz ağrısı hypatia

bir tutam tunca vurulduğumuz iskenderiye mavisinde
yağmura kana kana emildiğimiz şafağa deniz yüzlü
bir çocuk verdiğimiz
iniltilerine akdeniz’e yakalandığımız dip sancısı

yaprağında seviştiğimiz
kar beyazı sırtın begonvil dallarından aktığımız
böğürtlen göğüne sulandığımız oyuğun gelincik kanadıdır

göğsünden köpüklü nehirler kaldıran kirpiğin
ağanına derinlerinden bakma şuursuzluğu hypatia

susuzluğu uslarından indiğimiz pınarlarının
ruha yansıyan delici ateşi
üşür gibi çekip eteklerini aniden
bastıran buhranlardan beli bırakışı
güneşten bir parça kopararak kollarıma düşüşü
çölünde haresini sevdiğimiz suyun
ay ışığını yüzünde görme arzusu
damlaya atılan pençenin köprücükte kıpır kıpır dürtüsü
sağrılarında denizleri titreyen yakamozların
sonsuza karışma isteğidir

nefes nefese sayıkladığımız kucağın damlayı
göğeren çiyi
külünü ışıyan ümididir sevdanın
o sevdadır ki ışığın en karanlık yüzünden doğar hypatia!