Huzurun İnce Çizgisi Şiiri - İlhan Özgen

Her insan bir fidan, kendi güneşini ister,
Toprakta kök salar, yalnız büyümek ister.
Çok yakın durursak, birbirimizin gölgesi,
Kaparız ışığı, solar ruhun nefesi.

Ne bir nefes kadar yapışık, ne de bir yabancı,
Arada olmalı bir nazik esinti, bir sancı.
Öyle bir boşluk ki, özgürce dönülsün,
Ama göz göze geldiğinde bir sıcaklık görülsün.

Dostlukta güven, sevgide anlayış şart,
Sınır bilmek lazım, kalpleri kırmadan.
Herkesin kendi dünyası, kendi sırrı, İzin ver kendine, izin ver karşıya, yormadan.

Yanında durmak varken, üzerine düşmek neden?
Var olmak yetmez mi, varlığını hissettirmeden?
İnsanlık dediğin bu ince çizgide yürür,
Hem kendin olursun, hem de yanındakine huzur.