Huzursuz Evler Şiiri - Hamit Demircioğlu

Güneş doğunca her yer aydınlanır sanırdım..
Kuşların sesi
Pencereden içeriye giren ışık..
Karanlğı bitirir sanırdım..
Evlerinden koparılmış
Binlerce anne baba üzerine..
Ne Güneşin parıltısı
Ne de kuş sesleri
Asla aydınlanmaz onların üzerleri..
Ellerinde birer mendil..
Hep ıslaktır gözleri...
Ömürlerinin son demlerinde..
Kaderleri ile, kederleri ile baş başa oralarda..
Hayalleri ile terkedilmiş, adına huzur evleri denilen o huzursuz evlerde.

Hele bir hatırla..
Ellerinde tutup okula gidişini..
Beslenme çantana konulan çerezi, meyveleri, yemekleri hatırla.
Üşümeyesin diye boğazına sarılan renkli atkıyı.
Her yıl doğum gününü kutlayan..
Hastalanınca sabahlara kadar başucunda bekleyen anneni,
Sana oyuncak getiren babanı hatırla..
Şimdi her şey unutuldu, hiç ber şey kalmadı hafızalarda.
Anneler, babalar..
Kaderleri ve hayalleri ile baş başa oralarda..
Anılarıyla terkedildiler adına huzur evleri denilen o huzursuz evlerde.

Eskiden yaşlılara hizmet edilirdi..
Onların yüzü suyu hürmetine..
Belalar defedilirdi.
Kapatılmazdı başka yerlere.
Kucağında torunlar, bereket getirirlerdi evlere..
Elele, birlikte güzel günlere..
Haydi evlat git al getir onları
Beraber yaşayarak bekleyin yarınları..
05 Ocak 2020
Demircioğlu