Hüzün Yağmuru Şiiri - Mehmet Sedat Kurt

O an içime bir hüzün düşmüştü.
Gözlerimde sanki bir yarasa,
Son emelini gerçekleştirircesine…
Mutluluğu hissetmiştim ama,
Nefret ve hüzün hâkimdi düşlerime.
Mutlu olmalıydım aslında…

Her zamanki kaçamakta içimi ısıtan huzur ve hafiflik yakınlardaydı…

Yağmuru,
Hiç bitmeyecekmiş gibi ruhumu saran o düzen sanatını izleyip,
Sahibini düşlüyordum…
Yağmur; yağıyordu her zamanki nizamiyet ve kararlılığıyla gökyüzünü ince uğultuyla yerden yere vururcasına…
Bütün özlemlerimde yer alan yağmur…
Damlaların arasından uzakta bir serçeyi gördüm.
Ve bir anda o çaresizlik,
En mutlu anımda düşlerimi ele geçirmişti.
Sadece saniyeler sürse de…
Yağmurumun beklenmeyen küçük misafiriydi o.
Minik damlalar saçarak etrafa, birden uzaklaşan düşlerimin misafiriydi o.
Yağmur bir zaman devam etse de yerini güneşe bırakmıştı. Bütün heyecanım sona ermişti.
Ne serçe kalmıştı, ne de damlalar.
Yine özlem başlamıştı kalbimde, yalnızlığımla birlikte…
Ne mutluluğum sona ermişti, ne de hüznüm.

Ne serçenin son ıslanışıydı, ne de benim ilk yağmurum…