Hüzün ve Sevinç Şiiri - Müzeyyen Tuba

Yüksek binalarda yumuşak pamuklara
Sarılmışken ağlayan bebekler,
Düğmeden gözlü, kısa saçlı bebeğe
Sevinir çocuk olmadan büyüyen çocuklar.
Tararken tek oyuncağının saçlarını,
Onun gibi olmasını bekler tek annesinin.
Gülmenin ayıp olduğunu öğretir babaları
Sessizlikle büyürler içleri heyecanla doluyken
Ağlamak ister ama
Utanır bu kez kendi gözyaşlarından bile...
Anlayamaz oyuncağının kaybolmasını,
Çocukluğuyla birlikte...
Bir hasret eker yüreğine.
Yeşillenir, dal verir umutları
Kimilerinin hor göreceği sevinçlerle...