Hüzün barınağı 14 Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Böyle olduğuma bakma
bakma sevgili
ben de tanımaz oldum kendimi
beni benden almışlar ben bende değilmişim
hayra yorulmayacak bir değişim
bir hallere bürünmüşüm
beni benden almışlar
bulamışlar hüzünlere

şimdi benden medet umma sevgili
bir süre dokunma bana
soru sorma
gücenme incinme kırılma

bir zaman yokmuşum gibi davran
ben kırılmam ben gücenmem sana
güzel sözler bilmediğimi bilirsin
gülmesini bilmem
en çok hüznü yakıştırırım kendime

sen uzak dur benden
bu melenkoliye sen de etme rağbet
bilirim bu da geçer sabret
sabret biraz

güzel sözler de söyleme
alışırım alışırım sevgili sonra
çıkıp da gidersen belki öyle kimsesiz
kalakalırım dertlerimle
suyu çekilmiş bir dere yatağı yolcusu olmayan
yol gibi kalakalırım

renksiz verimsiz bir nehir
rengine aldanılan zehirli bir çiçek olurum inan ki

yufka yüreklisindir bilirim üzülürsün
sakın üzülme senin üzülmene dayanamam
anlamazsın bu yeni halimden kırılırsın

münzevi bir hayatın özlemi düştü içime
hayata küstüm mü ben
ne oldu bana

şimdi ışıkları karartılmış eşyasız küçük bir odada
hüzünlerim sevaplarım günahlarımla
dualarla ilahilerle bezenmiş sessiz sakin bir tenhada
kendimi unutmak istiyorum
ağlamak istiyorum

sen bana uyma sevgili
sen ömrünü güle güle yaşa
ya bir süre katlan bana
ya da git mutlu olacağın yere

bu belki eski bir hastalık
nükseden bir hastalık hali
belki de artık vakti gelmiştir
dünyadan elimi eteğimi çekmenin

inan ki böyle bir hayat daha emin
üzülme mutluyum ben
beni sevinmek gülmek üzer
tövbemi bozmam artık

beni benden almışlar
ben kendimde değilmişim
hüzünlere bulamışlar

bir rüyadır uyandığım
bu sefer bu başka bir hal
kal diyemem sana git de diyemem
yeniden dönmemi istersen hayata ve sana
sus
ve sabırlı ol
bilirsin
sabrın sonu selamettir sevgili

Yüksel Nimet Apel

6/Ocak/2014/Pazartesi/Bodrum