Hüznün Pencereleri Şiiri - Erdal Alga

Hüznün pencereleri
Bazı denize bakar bazı dağa
Benim hüznüm bile nemli
Bodrum katlarında kalmış gibi.

Hüznüm benim
Hasta bir çocuk
Fakir bir ailenin çocuğu
Çözümü var hastalığın ama
Para yok ki ne fayda.

Hüznüm penceresiz benim
Ne güneş görür
Ne bir eş
Bordum katlarında, fareli.

Hüznümün pencereleri
Kırıktır kışta
Kar taneleri dolar içime
İçim üşür
Kalbim donar, sevgi de.

Hüznümün pencereleri kırıktır
Sen bir kedi
Giriverirsin o kırıktan içeri
Şöminem yoktur, kıvrılacak yanı başına.
Gene de girersin, sokulursun koynuma
Hoş olan da bu ya!
Seni sevdiğime şükürler olsun.