Hüznün Bahçesi Şiiri - Ufkum Kemal Edisan

Tutuşuyor tekrar küller
Bu diyarda
Bu vakitte
Bir çift gönül
Kanat çırpan kuşların
Ardından uçuyor
Yanıyor her geçen saniye
Gözleri kör eden sevinçler
Kıskanç bir oltaya takılıyor
Çektikçe çekiliyor bu diyardan
Ve benden uzaklaşıyor...

Nice engeller
Her gün biri aşılıyor
Her gün
Her geçen saniye
Ya ben sana yaklaşıyorum
Ya sen uzaklaşıyorsun bana
Zaman akıp gidiyor
Bu arafta
Hissetmiyoruz
Sanki Dün gibi
Özlem duyduğumuz anılar...

Uzun bir yol bu
Sonu olmayan
Her dönemeci son sanan
Yada sonu getiren hislerin
Esiriyiz biz
Bu yüzdendir belki acılarımız
Yada acıya dair hissedilenler
Unutulmalıdır belki
Yaşanmış ve hatırlanmaya değerler
Böylesi hüznü def eder
Böylesi bizi suspus eder...