Hüznümün İçinden Geçerken.

Sabrımda bekleyen sessiz hüzünlerim vardı.
Sonbaharda sararan bir yaprak gibi
Ağacı saran gazel gibi tutunuyordum içime.
Çiğ; ateşte yanmadan pişmez
ve ben,
Külde yoğrulurken yangınımın örtüsü
Bana hüzün doğuruyordu.

Olmaya yol alırken baharda çiçek açmaz bende!
Kar yağar üstüme
ve kardelen, çıkmayı reddeder.
Geçmiş gözümde canlanır birden,
Acıyı doğrarken gözyaşım,
Özüme döner.
Her anım, bir piramit gibi
Üst üste biriktirir hüznümü.
Gökyüzünü düşünürüm,
Mavisiz, yalnızca buluttan oluşan bir gök
Gökyüzü mü gerçekten?
Maviye doğarken, kaç güneş açar?
Kaç bahar yeniden umutla uyanır?
Belki kalbine iner bir sabah,
ve haykırır doğarken yeniden,
Yeniden başlamak için.

Dinle…
Ney susar mı hiç?
Kulak ver ona
ve içinde dinlensin hüzün.

Sırrını açarken boğulursun bazen
Ama hüzünden doğan bir bilgelik
Gizli gizli çalar içinden.
Ham kalanın yanması gerek,
Yaradan'ın sırları adına.
Basamak basamak hayat, cana dönüşürken
Ve belki de yanıklarının yerinde güller açarken.

Çal kemancı…
Durma
Sende de var bu ezgi
Hüznümün gölgesiyle pişsin benliğim
Hüznümle doğsun dalımdaki bu meyve.

Hiçliğe baktım
ve içimde birikmiş ağırlığı dinlerken
Suskunluğun şekli vardı
Yankı gibi dönüyordu duvarlarımda.
Bir zamanlar içime gömdüğüm kelimeler
Şimdi gözlerimden iniyordu
Dudaklarımdan değil, değil dudaklarımdan
Aşk ile, belli ki aşka ait aşkdan gözyaşıyla…
Yol uzunmuş
ve her adımda biraz daha eksiliyormuş insan
Ama eksildikçe tamamlandığın
Bir döngünün içindeymişsin meğer
Bir ateşin içinden geçmek gibi,
Yandıkça kendi külünden
Kendi sesini duyuyorsun şimdi.

Göğe dönmedim
Çünkü yerde de yıldız vardı,
Toprağın kalbindeydi
Bir gökyüzü taşıyordu İnsan.