Gazel
Fâ'ilâtün / Fâ'ilâtün / Fâ'ilâtün / Fâ'ilün
Ey gönül, zülfünde bulsan ger o âb-ı hayâtı,
Altı Şubat ikibin yirmi üçte,
Gece saat dört on yedi de,
Gecenin şafak vaktinde,
Adıyaman oldu Acıyaman .
Gönül bahçesinde açtı bir çiçek,
Güzelliği ile süsledi bağı.
Kokusu sarınca derdim bitecek,
O nazlı yârimin açılan dağı.
Denizin ortasında ıssız bir ada,
Sığındık gönülce, ne gam ne de dâvâ.
Kurduk biz yuvayı, etrafa bedel,
O küçük evimiz bize yetecek.
Dünya su iken gök yok iken bak,
Her cisimde Adem var idi hak,
Kaf dağı başı duman iken bak,
Gökten inen insan Melek idi.
Canım yandı, yüreğimde derin sızı var,
Adıyaman şehri yasta, gökler ağlıyor.
Zemheride kar boran, evler bir mezar,
Yıkık binaların altından feryat çağlıyor.
Vurulduğum andan beri hastayım
Sana mercan gözlüm Adıyamanlım
Dert eyledi beni her gün yastayım
Kalbin gurbet bana Adıyamanlım
Yazdan serin gölge veren,
Sensin sensin güzel ağacım.
Kışın ortasından odun veren,
Sensin sensin güzel ağacım.
Çevreme nakışlı renk veren,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!