Gözyaşıyla doğar insan ölümüne kadar akıtacağı
Ne kadar ağlasada tükenmez gözyaşı pınarı
Tanrı bunu bilerek sonsuzluğundan bir damla bırakmıştır bu pınara
Gülümseme ise uzaktır doğuştan
İnsan belkide acı çekmek için gönderilmiştir sonuna kadar
Aldığı nefesi geri vermek değilde çektiğine şahit olmaktır aslında acıların en büyüğü
Nesnesiz ülkelerin aşığı,geceye konan sarayların soytarısı
Aydınlığa tövbe etmiş kalpleriyle,yoluna ayak direten düş treni
Gemilere kaçak el sallayan umut kıranlar
Ağa takılı kalmış yıldız,ışığı tanrıda emanet
Sana küsmüş bin dilek
Yolumu gözleyen ardım sıra beyaza düşman en pahalı tablom
Hüznümün tonlaması yok kaybettiklerimden anlayabilrsin acısını
İçinde sevgi olmayan çizgiler çektim yüzüme işareti gibi yokluğunun
Her çaresiziliğinde dualarımın bozdurdum tövbemi bir küfre
Açıp şarabı kırmızısını karşıladım bardağımda
Gözlerimi gizledim yaşlarımdan
Bunların bir gün hesabını bir bir isteyecem tanrıdan
Tutmak ellerinden ayırmadan gözlerimi gözlerinden
Hissetmek sıcaklığını,sarmak sevginle dolu ülkem olmuş yüreğini
Sonrada bırakmak kendini bir iç deniz gibi ellerine
Geri gelmemek üzere
Geçmiş olsun ezanı susmayan şehrim
Yıkıntılarda dolaşan köpekler gibi şimdi gözlerim
İçim sıyrık,ellerim küs,
Kesti selamını sabahım ve yine masada kaldı sevgim
Yıldırımlar düşürüyorum eteğime
Bitecek elbet tanrının konuşması,göğe bakmak ulaşılmaz yapmıyor bedenimi
Unutmak yapabildiğim en büyük kahramanlık,
Yüzümün vitrinindeki manken ölmüş,yağmurlar gözlerime kaçmış
Duyduğum çatırdı kalbimden kaçanların ayak sesleri
Yarım kalmış ekmeğimin arasına sürülü ihanet
Şahsına küsmüş ellerim yere bakıyor artık, avuçlarım kapalı
Gül tenin artık ülkesi değil ateşimin
Dokunmak haram saçlarına
kırılmış sevdam parça parça bir çiçeğin solgun yaprağı gibi
Artık kaçak kelimeler
Kalemim uçurumu oldu hayallerinin
Merhamet melekleri çalmaz oldu kapılarımı gidişinden beri
Başka mutluluklarda da yoksun sen
Şimdi diyorum bir tren sesi bölecek sensizliğimi
Ama hepsi dilimde gerçek
Artık tüm yalnızlık şarkıları sözlerini gözyaşlarımdan çalıyor
Kovuldum ülkemden bir gece uykusundayken güneş
Yandı gözlerim alev alev,çatal oldu sesim,incindi tenim
Belalara dolana dolana,yollarıma sürgün çiçekleri serpildi
Dönüpte bakamadım kalanlara tüketmemek için hasretimi
Mil çektiler yıldızlarıma,ihanet toplandı ağaçlardan
Toprağa sakladım yeşermemiş umutlarımı,döndüğümde sana vermek için
İçimdeki yangın sıçradı her yanıma
Şimdi darboğaza düştü gülümün goncasındaki kırmızı baharlar
Sensizlik dinleniyor artık bedenimde
Düşlerime hediye ediyorum sevgimi
Bende olan sende hiç bulamadığımı
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!