Hülya Sevinç Şiirleri - Şair Hülya Sevinç

Ozanın sazı kalır
Tüfeğin pası kalır
Sözler kıymetli ama
Söz uçar yazı kalır

En iyi dosttur kalem

Kendi kayığının sen çekmezsen küreğini,
Koymazsan ortaya hiçbir zaman yüreğini,
Yormazsan bunun için kolunu bileğini,
Herkes çoktan gitmişken, hiç yol almaz kayığın.

Düzenbaza güvenip pusula edinince,

Tüyleri ipek gibi
Gözleri şimşek gibi
Sanki bir panter gibi
Güçlü bir hayvan kedi

Bazen fare yakalar

Günün sonunda gelen,
Korkuyorsun geceden
Önünü hiç görmeden
Işığı ararsın sen.

Yavru bir kedi gibi,

Şımartacak kimse yoksa,
Büyür küçücük yaşında,
Hayatı yükler sırtına,
Yürür hep yalnız başına.

Engellere alışmıştır,

Farklı çeşit taşıyla,
Hepsi görev başında,
Atlar koşar dört nala,
Planlı çıkar yola.

Güçlü olan kazanır,

Bazı kızlar olurken evinin prensesi
Zavallı kız olmuştu sanki bir külkedisi
Sevmemişti doğduğu günde bile annesi
Nedense emzirmemiş şişmiş sonra memesi.

Annesi anlatırdı titrerdi sonra sesi

Yaratmak mutluluktu kumdan saraylar yaptık
Tekniği olmalıydı hep ölçüp hesapladık
Hanlar hamamlar, boğazlara köprüler yaptık
Çalışarak hayata böylece anlam kattık

Küçük kuş, yuvasını pek bir özenle yaptı

Kimi yirmi yaşında kimisi doksan
Kurtulmaktır tek isteği kime sorsan
Kimi ağır suç mahkumu kimi yoktan
Tanışıp kaynaşır burada her insan

Koğuşlarda kavgalar hiç eksik olmaz

"Üzülme" desem bile kendi kendime
Üzülmemek elde değil bazen de
Duygularım vardır elbet benim de
Ruhsuz olan bir makine değilim

Bazen vicdan yapar bazen kızarım