Hülya Altun Şiirleri - Şair Hülya Altun

Yüreğimi bıraktım sana giderken.
Bir de çaresiz şiir.
Benim gibi çaresiz,benim gibi korkak,
Benim gibi bazen kendinden uzak.
Gittim...
Tenimi sende bırakarak

gittin ya
kabukları kalktı tüm yaraların
kanadım.

iyileşmemiş acılarımın ilacı
yaşama uzanan dalım,

Yaşamak marifet değil de,
gönlümde seninle yaşlanıp,
aklımda sen varken ölmeliyim.
h.a

Nasıl yağmur şehrim
nasıl hüzün yüreğim.
Sararmış yapraklar da tükenmiş dallarımda
gel gülüşü baharım,
yeşile kesen gözlerinle
falcılara inat çizgili ellerinle gel.

Biliyorum
ustanın dediği gibi
" yaralarına üflerken öğrenmişsin
Islık çalmayı"
Beni türkü say dudağında.
Mevsimlik gelgeç şarkılar gibi çalma.

Kimseye " sensiz yaşayamam " dememeli aslında.
öyle bi yaşıyorsun ki valla!
Yarımların tümlenmese de
bütünmüşsün gibi
devam ediyorsun hayata.
Hemde en arsız kahkahalarla..

Yüzümde o eski manasız gülüş,
kalbim kırlangıç yuvası yine.
Çiçekler filize durmuş dallarımda bak.
Bir bahar havası tutturmuş yaralı gönül
Naftalin kokuyorsun ey aşk,
hoşgeldin

Herşeye herkese rağmen
inanmayı, güvenmeyi zeka ya da bir çıkar meselesi sanır bazısı.
Bilmezler;
bazen bir tutam iyilik, bir yudum insanlığa tutunma umududur taş atana gül atmak.
Kendimizle sınavımızdır hatta.
Ruhumuzu kötülüğe teslim etmemek için direnişimiz,

Sağlığın yerinde mi ?
Gözün, göğsün karnın tok mu ?
Gerisi allı morlu gırili siyahlı renkler cümbüşü.
Ömür de gönül de mevsimler geçidi ey arsız şair.
Varsın fırtına olsun şimdi havada,
tutunmak istedikten sonra

anasının ak göğüsü yerine
başını toprağa yatıran gençler için
kara ağıtlar yükseliyor bu topraklarda..
bir yüreği kara ak/lansın diye