Hozatın Önünde Vurdular Beni

Hozat’ın Önünde Vurdular Beni

Hozat’ın önünde vurdular beni,
Bir eski türkü sustu o anda,
Toprak ana ağladı sessizce,
Rüzgâr bile döndü yüzünü utancından.

Bir dağ gibi durmuşken dimdik,
Bir gül gibi solarken yüreğimde sevdalar,
Bir mavi gökyüzü hayal ederken,
Vurdular beni, göz göre göre.

Hozat’ın taşlı yollarında
Adım adım büyütmüştüm umutlarımı,
Çocukluk kokan sabahlarda,
Ellerimi kana buladılar ansızın.

Ne bir ağıt yetişebildi yetişebildi ardımdan,
Ne bir yürek haykırabildi,
Yalnızca suskun dağlar tanıktı,
Hozat’ın sessiz taşları tanıktı.

Vurdular beni,
Yârimin gözleri daha görmeden,
Anamın elleri saçımı son kez okşamadan,
Bir çocuğun masum duası ulaşamadan.

Kanım düştü taşların arasına,
Kırmızı bir nehir gibi aktı,
Ve dağlar, o ulu dağlar,
Başını öne eğdi utancından.

Hozat’ın önünde vurdular beni,
Ne bir sözüm vardı kendimi savunacak,
Ne bir duam vardı son nefeste,
Sadece aşk vardı içimde, bir de yarım kalan türküler...

Vurdular beni,
Bir garip kuş gibi vuruldum,
Kanadım kırıldı gökyüzüme varamadan,
Ve türküler sustu,
Ve dağlar sustu,
Ve yalnızca içimde büyüyen sonsuz suskunluk konuştu.

Şimdi soruyorum Hozat’ın rüzgârına:
Ben ne ettim de kurşun oldum zamansız,
Ben ne ettim de kavuşamadan yarı kaldım?
Bir sevdaya, bir dosta, bir ana duasına…

Hozat’ın önünde vurdular beni,
Ama şunu unutmasın kahpe dünya:
Ben düşerken bile aşkı tuttum avuçlarımda,
Ben ölürken bile özgürlüğü düşledim gözlerimde.

Ve bil ki,
Bir gün yine yeşerecek adım,
O taşlı yollarda bir çocuk fısıldayacak türkümü,
Bir yıldız kayacak geceye adımı söyleyerek.

Hozat’ın önünde vurdular beni,
Ama yok edemediler beni,
Çünkü sevda ölümsüzdür,
Çünkü yaralı yürekler en güzel türküyü söyler...
Şiir Hamit Atay