Hoşçakal Yüreğimin Sırlısı

Hoşçakal Yüreğimin Sırlısı

Kapatıyorum ardımdan bütün kapıları,
anahtarı yok artık bu şehrin bana.
Ne ışık kalıyor ufkumda, ne yol…
İçimde çığlıklarıyla susmuş çocukluk,
omuzlarımda gururun ağır yükü…
Ve ben,
yüreğimin kanayan yerinden sızarak
düşüyorum hayata son kez.
Hoşçakal gizli dua, yaralı rüya,
hoşçakal…

Bir köprü yıkıldı içimde,
ardımda düşmüş şehirler,
dilimde susmuş dualar…
Bütün hayallerimi rüzgâra savurdum,
kırık heceleriyle yarım kalmış defterlerin
sayfalarında bıraktım ömrümü.
Alamadığım gülüşleri,
dokunamadığım elleri geride bırakıp
gidiyorum işte.
Hoşçakal kaderimin gizlisi, gönlümün iz düşümü,
hoşçakal…

Bir nehir gibi göçüp gidiyorum
taşlarına çarpa çarpa,
yorgun ve asi…
Kimseler bilmeyecek gidişimi,
sadece yıldızlar tutacak kaybolan yolumu.
Bir gemi misali batık limanlarda
boğulmuş şarkılarla
çekiliyorum hayattan.
Hoşçakal içimdeki çığlık,
gecelerimin suskunu,
hoşçakal…

Ardımda bir yangın bırakıyorum,
kül olmuş sevdalar,
yanmış anılar…
Bir daha dönmesin bahar bana,
açmasın mor dağlarda çiçekler.
Ben artık yalnızlığın çocuk esirgesi,
gözyaşlarının yetimiyim.
Hoşçakal, ömrümün en gizli emaneti,
yüreğimin mühürlü yarası,
hoşçakal…

Sorulmasın artık yolum,
hangi dağın ardına gizleneceğim.
Ben kendime bile yabancıyım artık,
ben kendime bile vedadayım.
Alnımda donmuş sabırla,
gözlerimde yaralı bir gururla
çekip gidiyorum ey sevda, ey yâr…
Hoşçakal göğsümdeki sır,
ömrümün son duası,
hoşçakal…
hoşçakal…

✍️🏻Nûrferah Züleyha Aktaş

01.02.2020