elimden düşen pembe hayallerimle,
ayağıma takılan çakıl taşı umutlarımı alıp
atılıyorum yalnızlığımın kollarına.
artık hiç bir dal kalmadı tutunacağım.
aynalar bile reddediyor,
ağlamaktan şişmiş yüzümü yansıtmayı.
I
Hüznüm; süngülü yalnızlıklara itilmiş bir Dersim gecesi,
açlığım; bir deri bir kemik,
sabrım; altı aylık unutulmuşluğuyla bir Bahçesaray'lı
ve korkum; yollarına sinmiş bir çakal
ya gidenler evin yolunu bir daha bulamazsa Anerka!
Devamını Oku
Hüznüm; süngülü yalnızlıklara itilmiş bir Dersim gecesi,
açlığım; bir deri bir kemik,
sabrım; altı aylık unutulmuşluğuyla bir Bahçesaray'lı
ve korkum; yollarına sinmiş bir çakal
ya gidenler evin yolunu bir daha bulamazsa Anerka!