Gözlerini kapat,
Uzaklarda bir yıldıza götür kendini,
Açtığında gözlerini,
Denizin pembe,
Kumsalın mavi,
Ağaçların lacivert,
Gökyüzünün yeşil,
Güneşin mor olduğunu gördüğünde,
Ne hissederdin kimbilir.
Oradaki canlıların,
Seni kucakladığını,
Sarıldıklarında,
Sevgiyle beslediklerini,
Bakışlarıyla, konuşmadan,
İletiler gönderdiklerini,
Şarabın beyaz,
Kadehlerin elmas olduğunu,
Farketseydin,
Ne hissederdin kimbilir.
Sonra,
Bir çırpıda döndüğünde dünyaya,
Nasıl anlatırdın gördüklerini,
Nasıl anlardı tanıdıkların,
Neler hissettiklerini.
İşte böyle oluyor sevdalanmak,
İçindeki tanımlanamaz duyguyu,
Anlatmanın bir becerisi,
Anlatılamaz da belki,
Tek çaresi,
Onunla yıldızlara gitmek,
Gördüklerini,
Ona da göstermek.
4.12.2014, Maisse
Yavuz AtılKayıt Tarihi : 4.12.2014 14:46:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!