Hiçlikten Gelen Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Yokum aslında,
ne bir izim var bu zamanda
ne de bir yankım geçmişin duvarında.
Bir gölgeyim sadece—
kendi karanlığına bile tutunamayan.

Adım yok,
varlığım bir sessizlik yankısı belki.
Konuşsam da kimse duymuyor,
çünkü içimdeki ben
çoktan sustu zaten.

Bir boşluk gibiyim
gözle görülmeyen ama
her şeyi içine çeken.
Ne ışık kalır içimde
ne umut,
yalnızca yutkunamayan
bir karanlık.

Yoklukla yoğruldum ben,
bir bakışta geçilen,
bir düşünceyle unutulan…
Ama belki de
hiç olmak,
her şey olmaktan daha ağırdır.