Hiçlikte Var Olduk Şiiri - Sadık Kocabaş

HİÇLİKTE VAR OLDUK

Dünya zindanında bir garip kuştuk,
Kafesler kırıldı, uçtuk da geldik.
Zuhurun içinde nura kavuştuk,
Varlık hırkasından kaçtık kaçalı.

Zerre idik ummanlara karıştık,
Kendi nefsimizle her gün tartıştık,
Dostun cemaliyle tenha barıştık,
Benlik perdesini biçtik biçeli.

Gönül tahtı imiş asıl saraylar,
Gözümüzde söndü güneşler, aylar,
Hicran yarasına derman ararlar,
Kanayan yarayı açtık açalı.

Zaman süzgecinden elendik geçtik,
Güllerin içinden dikeni seçtik,
Dünya sofrasından el-ayak çektik,
Bir lokma ekmeği saçtık saçalı.

Susuz çölde serap peşinde koşmam,
Hakikatten gayrı yollara şaşmam,
Aşkın deryasında durulmam, taşmam,
Sabır deryasını deştik deşeli.

Sükûtun dilini ezber eyledik,
Her gizli feryadı bir sır eyledik,
Şu fani âlemi bir kir eyledik,
Gönül köprüsünden geçtik geçeli.

Cahilin kelamı hançerdir bize,
Arif olan gelmez cahile dize,
Düştük en sonunda bir dipsiz köze,
Narın ortasında piştik pişeli.

Kalemsiz Şair bitsin artık şu çile,
Döküldü hakikat en son bu dile,
Sözümüz emanet esen her yele,
Topraktan dirilip taştık taşalı.