Taşlama Şiiri - Mustafa Yılmaz Boz

Ürkütmen gönlümden kara toprağı
Bir güzele yetmez az olur belki
Dökülür bağların gülü yaprağI
Kar yağar ardından yaz olur belki

Anladım bir daha yar dönmeyecek
Ağlar gözlerimden yaş dinmeyecek
Bilsem ki bu yangın hiç sönmeyecek
Varsın yansın daha köz olur belki

Lazım değil senin, yaptığın tarım,
Dikenin var ama, gül eksik sende.
Ahlak kökten bozuk, imansa yarım,
Hakka yalvaracak, dil eksik sende.

Hiç benim bahtıma, bahar gelmez mi,
İnsan sevdiğinden, haber almaz mı,
Esnaf dediğimiz, kibar olmaz mı ,
Deveye takılan, zil eksik sende.

Nemrudun gardaşı Yezidin eşi,
Yüz metreden alır, kokmuş bir leşi,
Kartona basmışsın, posttaki fişi,
Vergiye mükellef, pul eksik sende.

Duydum ki Hakkında, Allah’ın safı,
Raflara kaldırdık, bu yılki gafı,
Bu seferde iyi, kıvırdın lafı,
Dansözdeki ince, bel eksik sende.

Otururken yan yan baktı bir at’a
Aman gardaş dedim, bu büyük hata,
Arı oldun çıktın, tam on beş kata,
Lakin çıtadaki, bal eksik sende.

Keyifler yerinde, danalar semiz,
Hadım eder senin, verdiğin omuz,
Bende araba yok, ellerde domuz,
Lan kapında bir tek, fil eksik sende.

Biz zehiri yedik, sen ise avuz,
Doldu doldu taştı ,evdeki havuz,
Ben seni kendime, etmem kılavuz,
Fikrin hep var amma, yol eksik sende.

Başımız gökyüzü, altımız çayır,
Yüzü geçmiştir benim, çıktığım bayır,
Hiç olmazsa beni, içinden ayır,
Hısım akrabayı, bil eksik sende.