Hiç Gelmedin Şiiri - Harun Ertaş

Kaç kere öldüm...
Deva dediğim dizlerinin dibinde
Bir gelip sarsan kollarını tekrar
Yine yaşlarım üzerine düşer

Gelmedin... Hiç gelmedin
Yuvasından ayrılan kuş misali
Ama yuvanın en sadık zamanı
Olmadığın vakitten beriydi

Örümcek ağları kapladı içimi
Yalnızlığın çaresizliğinde bile
Göğüs kafesim kuş kafesi misali
Bir öten neşeni istedi

Odamın her köşesine sor beni
Korkmadan ve gözlerini kaçırmadan
Bu sessiz çığlıklarımın nedenini,
Söyle bir hiç utanıp kızarmadan

Ben beklerim... Hep bekledim
Ben bekledikçe zaman büyüdü;
Nafile sen küçülüyordun yarim,
Bedenim yaz boyu sensiz üşüdü