Hiç Bitmeyen Gecem Şiiri - Züleyha Aktaş

Hiç Bitmeyen Gecem

Benim hiç gecem bitmedi be anne,
Sabahı hep yarım bıraktım.
Gözlerimde uyku değil,
Bir ömürlük yorgunluk vardı,
Ve ben sustum, susarak büyüdüm.

Benim hiç sapanım olmadı,
Ama hedef oldum hep.
Ne kuş vurdum, ne cam kırdım,
Kırılan hep ben oldum,
Bir fırtına gibi içimde yandım, anne.

Benim hiç limanım olmadı,
Her rüzgârda savruldum,
Her dalgada boğuldum.
Ama batmadım,
Çünkü batmak bile nasip değildi bana.

Benim hiç sevdam tutmadı,
Kimi sevdiysem eksildi,
Bir yanım hep gidişlere alıştı,
Bir yanım dönemedimlere,
Ve her aşk, yüreğimi böldü ikiye.

Benim hiç evim olmadı, anne,
Duvarlar değil, gölgeler sardı beni.
Bir cam gibi saydamdım,
Kırıldım, yaralandım,
Ama dimdik durdum aynada, fırtınayla beraber.

Benim hiç dostum olmadı,
Ama kendimle savaştım hep.
Her sessizlik bir haykırış oldu,
Her yalnızlık bir öğretmen,
Ve ben öğrendim: Yalnızlık, dağ gibi ağırdır.

Benim hiç gecem bitmedi be anne,
Ama yıldızlar bana yol gösterdi.
Her gözyaşı bir deniz oldu,
Her acı bir nefes,
Ve ben şimdi dimdik duruyorum,
Kendi fırtınamın ortasında…

Anne…
Bütün yollarım sende bitti,
Bütün sessizliklerim seninle yankılandı.
Ben perîşân hâlimle büyüdüm,
Kırık yüreğimle dimdik durdum,
Ama hep senin hayalinin gölgesinde kaldım ben Annem.

Nûrferah Züleyha Aktaş
Tarih: 01/11/2025
Saat: 18:23