Hiç Bir Şeyim Yok Bu Alemde...

Hiçbir şeyim yok bu alemde.
Bir yüreğime sığdırdığım bitmek bilmeyen insancıl yanım,
Bir de kırıla kırıla incecik bir ipte sallanan umut kırıntılarımla ben varım.
Hiçbir şeyim yok bu âlemde,
Her tecrübeyle için için ağlayan iyi niyetlerim,
Eksikliğimle, dilimin döndüğünce sarıldığım kalemimle burdayım.
Yaşım kırkı aşmış, yolun tam yarısında,
Gönlü boş vaadlere doymuş bir yaştayım.
Yaralı gönüllerin sessiz çığlıklarını duyan,
Acıyı, iliklerine kadar tatmış hüzün makamıyım.
Kimse de kusur göremeyecek kadar kusurlu,
Kimsenin gönlüne gam olamayacak kadar kuru bir vahayım.
Varlığına minnettar olduklarım şükür sebebimken,
Pişmanlığı yaşatanlara kin gütmeyecek kadar,
Nefes almaya çalışan bir serabım.
Hiçbir şeyim yok bu âlemde.
Göstermeden hissettiklerimle,
Konuşmadan söylediklerimle,
Her güne şükürle açtığım gözlerimle,
Ait olmadığım bir yerde azala azala,
Varmak istediğim yolun hep uzağında kalmış bir âmâyım.
Kelamım biraz kahır, biraz hayal, biraz umut serpiştirse de,
Sessizce, kırıp dökmeden,
Bu dünyaya veda etmek tek niyazım....
Döndü Dülger