Hiç Başlamamış Bir Aşkın Cenazesi

Hiç Başlamamış Bir Aşkın Cenazesi

Gecenin en kör saatinde
Suskun bir ay ışığı düşer gözlerime,
Ve seninle dolu binlerce sessizlik,
Bir ağıt gibi çalar ruhumun kapısını.
Ne bir kelime,
Ne bir nefes…
Sadece içime saplanmış adının yankısı:
Kaldın.
Ve ben orada kaldım.
Hiçbir adım ileri gitmedi senden sonra.

Bir aşkın harfleriyle mezar kazdım kendime.
Gözlerinle örttüm üzerimi.
Ağzımdan düşmeyen o son kelime vardı ya hani,
O da artık sadece içimde kanayan bir boşluk oldu.

Zaman geçti demesin kimse,
Çünkü bazı acılar zamanı da inkâr eder.
Seninle yaşanmamış her şey,
Benim ömrümde birer ölü doğumdu.
Ne sevinç büyüdü içimde,
Ne umut serpildi.
Sadece bir kuraklık yayıldı damarlarıma,
Senin adını taşıyan her şiirde bir çöküş oldu bendeki hayat.

Bir düş gördüm bir gece;
Ellerini tuttum,
Ve sonra ellerin küle döndü parmaklarımda.
Uyandığımda,
Yastığımda sadece yanık bir mektup vardı.
Senin hiç yazmadığın,
Ama benim defalarca okuyup ezberlediğim.

Unutmak mı dedin?
Ben seni unutmadım.
Sadece her hatırladığımda
Bir parçanı daha toprağa verdim içimde.
Artık bir mezarlık gibiyim…
İçimde seninle gömdüğüm her ihtimal
Birer sessiz çığlık olarak dolanıyor gecelerime.

Ne bir sabah kaldı beni uyandıran,
Ne bir ses adımı söyleyen.
Gittin.
Ama ben kaldım,
Yarım kalan bir cümlenin son hecesi gibi
Ağzımda acı bir suskunlukla...

Sonra sen başkasının gözlerinde gülümsedin.
Ve ben,
Seninle hayalini kurduğum geleceği
Bir yabancının ellerinde çürürken izledim.
İşte o an anladım,
Sen bende bir yarın değildin.
Sen,
Beni geçmişimde öldüren bir dündün aslında.

Şimdi bir şehirdeyim,
İsmini duymadığın bir sokakta,
Sesimi duymayacağın kadar uzak bir akşamda...
Ama hâlâ aynı gökyüzünü taşırım gözlerimde,
Hâlâ aynı yıldızları sayarım,
Seninle konuşamadığım her gece için…

Yalnızlık bir sandal gibi sürüklenirken beni
Unutulmuş kıyılarına,
Ben hâlâ aynı yerdeyim,
Bir tek seni beklemeyen o iskelede.
Gelmedin.
Çünkü hiçbir zaman niyetin olmadı gerçekten gelmeye.
Sen sadece sevildin.
Ama hiç sevmedin.

Ve şimdi,
Bu şiir ne bir umut taşıyor
Ne bir serzeniş.
Bu şiir sadece,
Hiç doğmamış bir aşkın
Gözyaşlarıyla yıkanmış cenazesidir.
Senin adını kazıdım mezar taşına.
Altına da şu cümleyi:
“Hiç başlamadığı hâlde en çok yakan o oldu…”

Mehmet Bildir