HİÇ
Nefes idim, düğüm oldum,
Nice hayâle hüküm oldum.
Kendim sandım, kendim yandım,
Beni benden alan oldum.
Zaman nedir ki, aktı geçti,
Gölgeydi beden, sustu geçti.
Sözüm susarken, özüm dinler,
Sessizliğe bir yemin oldum.
Nice benlik kırıp geçtim,
Göl aynasında yokken içtim.
Suret nedir ki, hakikat kim?
Kendime bile meçhul oldum.
Nice sırra perde çektim,
Kalbimle kalbi söküp diktim.
Dünya nedir ki, cân ne eder?
Bir damlada deniz oldum.
Var sandığım her ne varsa,
Yoklukta buldum aslî tasa.
Ey bir’e çıkan her yolcu,
Yoklukta ben bir hiç oldum.
Zillet değil bu, aşkın özü,
Topraktan doğar canın sözü.
Benlik nedir ki, ben kim idim?
Bir nazarda derman oldum.
Aradım her şeyde kendini,
Yitirdim nefsin bendini.
Aynaya baktım: Yoktum artık—
Seninle bir ân oldum.
Sen sandım ki arayan bendim,
Meğer beklenen de sendin.
Yol da sendin, varış da sen—
Hiç diyordum, asıl Sen’dim ben.
Şiir: Ferah Züleyha AKTAŞ
Tarih: 29.07.2025
Salı Günü
Saat: 12:06
Kayıt Tarihi : 29.7.2025 12:19:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Değerli hocalarım, kıymetli arkadaşlar, Bu şiiri yazarken içimdeki karmaşa ve sükûneti dengede tutmaya çalıştım. Her kelimeyi özenle seçerek, anlamı ve ritmi bozmadan, “Benliğim” dediğimde, kendimle yüzleştiğim o anın samimiyetini hissettim — Ve umuyorum ki, sizler de bu satırlarda aynı duyguyu hissedebilirsiniz.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!