Karanlıkla didişiyor benliği,
Bir çivinin ucunda,
Arıyor umudu umutsuzca;
Kanla bezeli kılıyor sonra, hayasızca.
Hayatın ışığı çekilmiş üstünden,
Gözleri boş bir cam gibi;
İçinde çığlıkları,
Hırçın bir fırtına kopuyor gibi.
Belki,
Yaşıyor gibi sürünüyor;
Belki de,
Çoktan ölmüş de farkına bile varmıyor,
Kayıt Tarihi : 28.9.2025 15:02:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!