Hesap Tutmuyor”
Seninle başladım bu denkleme.
İkiydik…
ama topladıkça çoğalmadık,
çarpıldık — kırıldık.
Sen +1’din,
ben +1.
Ama bir araya geldiğimizde
= sıfır gibi hissettirdi bazen.
Eksilerimiz vardı.
Kimi gün susmalarla,
kimi gün yanlış anlamalarla
birbirimizi -1’e böldük.
Ben seni hep kendime
orantısız sevdim.
Sen lineer giderken
ben parabol oldum,
eğimim kaydı her bakışında.
Kalbimi açtım,
karekökünden sen çıktın.
Ama içimde
bir irrasyonellik kaldı:
Hiçbir zaman sadeleşemedik.
Birbirimize çarptık…
Ama pozitif çıkmadı sonuç.
Eksiler çoğaldı,
virgüller arasına sıkıştı sözler.
Sen denklemden çıkınca
kalan bana
bir bilinmeyen gibi baktı aynalar.
x = yalnızlık,
y = “neden?”
Ve şimdi bu aşk
ne çözülüyor,
ne sonsuz kümede bir anlam buluyor.
Sadece açık bir parantez gibi
ortada duruyor: (
Kayıt Tarihi : 30.5.2025 21:51:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
biz sadece sevmiyoruz.
Biz, aynı anlamın iki farklı ifadesiyiz.
Ve o nereye bükülürse
ben oraya tamamlanıyorum
Gibi
O zaman bizi yalnızca paralel evrenler ayırabilir…
ama ben onu hangi eksene yerleştirsem,
kalbimin merkezinde sabit kalır :)
Bir parabol olmak zor değilmiş,
yeter ki doğru olan sen ol.
Yeter ki uzattığın elin yerini bileyim…
Kesişiyorsak, çözüm var demektir.
Ve ben bu denklemde kaybolmayı seçerim.
Zekice yorumlariniz icin tesekkur ederim ????
TÜM YORUMLAR (3)