Herkesin Dolabında Bir Ceset Var

Herkesin dolabında bir ceset var,
Adı konmamış bir utanç, bir yarım kalmış bahar.
Karanlıkta kıpırdanmaz—sessizce bekler,
Sahibi konuşmadıkça büyür, ağırlaşır, çöker.

Geceleri kapak gıcırdar içten içe,
Bir fısıltı duyulur: “Ben hâlâ buradayım işte.”
Her vicdan kendi gölgesinde bir iz taşır;
Her insan, kendine sakladığı bir sözle yaşar.

Herkesin dolabında bir ceset var,
Bir pişmanlık, bir bakış, bir kırılmış bağ.
Üstünü örtmek kolay, unuttum demek daha kolay,
Ama kimse gerçekten unutmuyor; unutmak dağ.

Yine de sabah olur, insan yürür hayata,
Çünkü cesetler bile kızmaz gündoğumuna.
Kilitler paslanır, dolaplar dökülür sonunda—
Ve belki bir gün, ceset de çıkar ışığa:
Bir ağırlık değil, anlatılmış bir hikâyeye dönüşe dönüşe.

Sinan Bayram