Herkes öldürür sevdiğini

Zehirli sarmaşık gibi sarıyor her zerremi.
Her geçen gün daha fazla acı hissediyorum.
Beynimi ele geçirmiş, zihnim bulanık, hiç mutlu anım olmamış. Sadece acı çektiğimi hatırlıyorum.
Ve her dakika şiddetini arttıran bir ağrı.
Bu öyle bir acı ki aklıma, kalbime hükmediyor. Ruh sağlığım desen tahribat içerisinde.
Sinirden ellerim titriyor kalem bile tutamıyorum. Oysa ne çok severdim yazmayı en çok da seni anlatmayı.
Artık sinir patlamaları yaşıyorum kendimi duvara yumruk atar halde buluyorum.
Nedense acıyı bir tek içimde hissediyorum.
Bedenime verdiğim acıya tepki dahi veremiyorum.
Zaman ilerledikçe insanlıktan çıkıyorum.
Ölüden de farkım yok biliyormusun.
Hiç birşey yapamaz oldum.
Günlerdir karanlıkta bir başımayım.
Evden çıkıp insan görmeye korkuyorum.
Konuşmayı unutmuş gibiyim.
Gün ışığını, gökyüzünü ne zaman gördün desen bilmiyorum.
Belki günlerce uykusuz ve açım, saate bile bakmıyorum.
Sen gittin ama senin verdiğin acı yönetiyor bedenimi.
Bunu neden yaptın suçum neydi.
Sevmek mi?
Senin için herşeyden vazgeçmek mi?
Seni Koruyup kollamak mı?
Bu mu olmalıydı bedeli.
Ben sana nefes olurken hayatımı çalman adil miydi?
Çabaların sonuç verdi başardın.
Bir hayatım yok artık.
Mutlu olabilirsin.
Beni öldürmeyi başardın.