Herkes Herşey Yalan Şiiri - Dilzar Can

Attığım her adımda
ölümün kokusu var sanki...
Aldığım nefes,dünya yalan,
birbirine gülümseyen sahte yüzlerin
ardında ki karanlık,
insanlar, sözler,hepsi yalan...

Uyku tutmuyor, geceler viran;
sanki aldığım her nefes
bu cana haram...
Ne gecem belli
ne de gündüzüm,
bir bilinmezliğe savruluyor ömrüm.

Tek gerçek dostum sigaram,
çektiğim her dumanla
bir çivi daha çakılıyor ömrüme.
Adım adım götürse de beni ölüme,
yine de
giden yıllarıma yanıyorum sadece...

Ömür dediğin,
göz açıp kapamakmış;
kimler gelmiş,
kimler geçmiş bu âlemden.
Bu dünyada var mı baki kalan?
Baki kalan, hoş bir sâda imiş...

Zaman usul usul çekerken canı,
kalbim küskün, gözlerim darmadağın.
Her dua yarım, her hece eksik,
bir “âmin” beklerken
kırılıyor içimdeki en sağlam inanç.

Yollarda kalan gölgemle yürüyorum,
adı konmamış hüzünlerle büyüyorum.
Bir tebessüm kadar uzak sevinç,
ve bir veda kadar yakın
her yeni gün…

Bazen aynada kendime yabancıyım,
konuşsam, susamam;
sussam, içim feryat.
Anılar birer birer geçiyor
yüreğimin izdüşümünden...
Ve şimdi anlıyorum,
ne aşklar gerçekmiş
ne de dostluklar.
Her şey geçici,
yalnızlık,işte o kalıcı...

Bir avuç kül kaldı elimde hayallerden,
bir mevsim boyu sustum
yağmurların gözyaşı gibi.
Ne bir umut yeşerdi içimde
ne de bir tebessüm düştü dudağıma.
Geçip giden her şeyin
izleri kaldı yürekte,
ne silinir
ne de yeniden yazılır.
Kimi sevda sanıldı,
kimi yük,ama hepsi yarım kaldı…

Bir sokak lambası gibi yanıyorum,
ne sabaha erişiyorum
ne de geceye sığınıyorum.
Adımı unuttum çoktan;
şimdi sadece
bir hikâyenin içinde ki
suskun kahramanım.

Geceler dilsiz, sabahlar sağır,
kalbimde yankılanan
sadece içli bir sitem.
Ve ne yazık,
bütün kelimeler sustu
tam da söyleyeceğim yerde…