Herkes Gitti, ama Sen en Çok Kaldın

Hayatımdan çok insan geçti,
Kimi sessizce, kimi iz bırakarak…
Kimi dosttu, kimi yabancı,
Ama hepsi bir şekilde gitti.
Sen de gittin,
Ama diğerlerinden farklı bir yerden…
Sen benim kalbimin tam ortasından geçtin gittin.
Gidişin öyle derin, öyle izliydi ki,
Ardından gelen hiç kimse dokunamadı oraya.
Kalabalık ortamlarda bile yanına sessizce dönüyorum içimde,
Adını duymuyorum belki,
Ama hep seninle konuşuyorum içimden.
Bir sokaktan geçerken,
Bir şarkıyı duyarken,
Bir kitabın kenarına not düşerken hep sen varsın.
Gittiğini sanmıştım…
Ama meğer en çok sen kalmışsın bende.
Bir başkasının elini tutarken bile
Sana özlem duyuyorum ellerimde.
Gözlerime ne zaman baksa biri,
Senin gözlerinden kalan boşluğu fark ediyor.
Çünkü herkes gitti evet,
Ama sen en çok kaldın.
Gitmekle kalmak arasında öyle bir yerdesin ki,
Ne çıkarabiliyorum seni içimden,
Ne de yeniden yaşayabiliyorum seni dışımda.
Sessizliğini içime gömdüm,
Gülüşünü zamana bıraktım…
Ama adını her duyuşumda
Hâlâ içim titriyor.
Demek ki bazı insanlar
Gerçekten gitmiyor…
Sadece görünmüyor artık.