Herkes Bilsin Sen Bilme Şiiri - Akın Kalkan

Acılar ilmek ilmek sen dokuyor.
Gönülde tufan, sen kopuyor.
Ekmek bile sen kokuyor.
Aklımı yitirdim, gel gitme.

Ben sana koştukça, sen kaçtın.
En derin yaralarımı, sen açtın.
İçimi en çok, en çok sen yaktın.
Sevincim bitsin, sen yitme.

Ben sana tutsak, sen hürdün.
İçim kan ağladı, sen güldün.
Uçurumun kenarına, sen sürdün.
Tut ellerimi, yalnızlığa itme.

Haber verdim güllere, sen koksunlar.
Açıyorsa sen, soluyorsa sen solsunlar.
Cennetim sen, bahçem sen olsunlar.
Gül incindi, dikeni incitme.

Yerine kimi koyduysam, sen dolmadın.
Bizi kaybetmekten, sen korkmadın.
En kötü günde bile, sen olmadın.
Gözyaşım sel oldu, sen dökme.

Rüyalarda, düşlerde sen gördüm.
Aşılmaz duvarlarımızı, sen ördün.
Ulan ben Sen kavruldum, sen söndüm.
Şu halimi düşmanım görsün, sen görme.

Şu gönlümde bir tek, sen kaldın.
Hüznü yükledin, saadetimi sen çaldın.
Beni en çok, en çok sen yaktın.
Ben seni çok sevdim, sen sevme.

Gördüğüm herkesi sen sandım.
Kimsesiz dünyamda, sen vardın.
Benim canımı, sen aldın.
Gittiğin gün ben öldüm, sen gömme.

Sırtımdan akan kanları, sen silme.
Toprak koksun bedenim, sen sinme.
Yeşil arabaya ben bindim, sen binme.
Mezarımı sorarsan bir gün, herkes bilsin, sen bilme..
Herkes bilsin..
Sen bilme..